Strona:Wacław Sieroszewski-Na kresach lasów.djvu/128

 — Niedaleko! — roześmiał się Paweł.
 — No tak... my to nazywamy: we dworze.
 — A czyś ty żonaty?
 Ujbanczyk nie odpowiadał.
 — Czy masz kobietę? — powtórzył, myśląc, że chłopak nie rozumiał pytania. Ciemny rumieniec powlókł kanciastą twarz i odstające uszy Jakuta.
 — Albo co?
 — Co on mówi? — pytali ciekawie obecni, zauważywszy zmieszanie chłopaka.
 — Pyta, czy mam kobietę.
 — Tfuj! tyj! Babat! Tata! — zagadały kobiety, a mężczyźni zezem spojrzeli na Pawła, który zrozumiał wreszcie, że znowu czemś wykroczył przeciwko zwyczajowi, i machnął ręką.
 — Ach, nie to... nie to! Ja pytam, czy masz kobietę dlatego, że jednem słowem, chcę wiedzieć, czy masz lub czy mógłbyś urządzić własne gospodarstwo? Wtedy jabym u ciebie zamieszkał. Tu mi niedobrze, przykrzy się, słowa niema do kogo powiedzieć.
 — Nie. Myśmy ludzie biedni — odrzekł pośpiesznie Ujbanczyk.
 — Co on mówi? — pytał Andrzej.
 — On mówi, że niema do kogo słowa przemówić.
 — A książki? Przecież on po całych dniach z niemi rozmawia i nikt mu nie przeszkadza, myślę... Zresztą, ty teraz będziesz niekiedy przychodził, on do ciebie będzie chodził. Ty mieszkasz niedaleko, powiedz mu to.
 — Co on mówi? — pytał z kolei Paweł, ale Ujbanczyk milczał zamyślony.
 — Ech, nie! tak, od swego rozumu — odrzekł wreszcie. — A mieszkać u nas mógłbyś chyba w zi-