Strona:Wacław Sieroszewski-Na kresach lasów.djvu/165

 — Cegłę.
 — Daj pół. Toż trzeba mieć serce, bo choć to w handlu niema ani ojca, ani matki, ani brata, ani litości, ale doprawdy Chochò biedny człowiek; dom pełen dziatwy, a wszystko drobiazg, żona umarła — uniewinniał się kupiec przed Pawłem, a mrugnąwszy przebiegle, dodał: — A i to należy mieć na uwadze, że jeżeli ich tak od czasu do czasu nie podtrzymać, to któż nam w końcu będzie lisy łapał? Hę? co? My także ludzie z małą polityką.
 — Racya. A z tego punktu widzenia nawet zyski nadmierne nie są zbyt korzystne.
 — Nadmierne! powiedziałeś! Cha, cha! A toś pan wycelował! Wiesz co, wypijemy lepiej po czarce, bo na frasunek — powiadają — dobry trunek.
 — Kynczaj też prosi bez towaru! — znów krzyknął subjekt.
 — Kynczaj? Nic z tego. Odmierz mu pełną, jak się należy, proporcyę.
 Tymczasem Kynczaj, chudy, wysoki, zezowaty Jakut wysunął się z tłumu i, pokornie kłaniając, prosił.
 — Nie. Nic z tego. Tyś bogaty — upierał się kupiec.
 — Miłościwy panie, kupiłem przecież od ciebie perkali, gdyś był zimą. Mam ich dosyć.
 — Rób, co chcesz, i ja mam ich dosyć. Psuje się lud, och, psuje! Każdy tylko na cudze ręce patrzy, żeby zaś sam co odczuł... nigdy! Pokaż im choć odrobinę duszy, zaraz cię zjeść gotowi.
 — Cóż ty, bratku, myślisz, że mnie dają tylko to, co ja zechcę? — mruczał kupiec.
 — A co? — zapytał, zwracając się do Andrzeja — skończyliście?
 — Wasia, uprzątnij swój kramik; pora obia-