Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/112

zgubione, zawrócił ku zagrodzie Jakuta. Robotnika i konia wziął też ze sobą na wszelki wypadek.
 Wkrótce ujrzeli snop iskier, wylatujący z komina jurty.
 Pierwszą rzeczą, którą zobaczyli, wchodząc do izby, była czerwona szyja i szerokie plecy grzejącego się przed ogniem Chajłacha. Ponuro a bacznie przyglądał im się, gdy, stojąc po środku izby, bili pokłony i czynili znaki krzyża przed obrazami świętych.
 — Jak się masz, nucza — rzekł uprzejmie książę, podając mu rękę.
 Chajłach od niechcenia wyciągnął dwa palce.
 — Co porabiasz? Co wiesz? Czy dobrze ci tu? — pytał z westchnieniem nieco zmieszany urzędnik gminy, siadając na ławie.
 — Nie!... — odrzekł Kostia — a ty po coś przyjechał? co wiesz?
 Książę odchrząknął.
 — Wy tu, podobno, pobiliście się z gospodarzem!... Posłuchajno... dlaczego ty go bijesz? ty nie masz prawa... ty powinieneś się poskarżyć!...
 — Komu?
 — Mnie!...
 — A ty kto taki? Taki sam Jakut jak i on!... Kruk krukowi oka nie wykole!... zresztą nieprawda, ja go zupełnie nie biłem!...
 — A to co? — spytał książę, pokazując na posinioną twarz Chabdżija.