Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/114

lepiej zabierz się i pojedziemy tam, gdzie ci dadzą mięsa i wszystkiego...
 Kostia odwrócił się doń tyłem.
 — Wszyscy wy jednakiej wiary... Gadaj sobie... A mięso przywieź tu... Tu mi dobrze! Nie pojadę! — odrzekł.
 — Jakże, nie pojedziesz? Termin się skończył... My już zrobiliśmy rozkład powinności, ty nam zepsujesz rachunki... Umieścimy cię teraz u dobrego człowieka!...
 Kostia milczał, nie obracając się nawet, umilkł więc i książę, a posiedziawszy w zamyśleniu chwil kilka, zaczął zbierać się w drogę.
 — Do widzenia, nucza! — rzekł zatrzymując się przed Kostią. — Przestań więc, bo to nie ładnie! A ty Chabdżij staraj się: pokarm dawaj porządny i w niczem nie sprzeciwiaj się panu! — rozkazywał groźnie Jakutowi, okiem zaś dawał mu znać, by udał się za nim.
 — A ty nie odjeżdżasz? — spytał Kostia robotnika księcia, widząc go powracającego z Chabdżijem do chaty.
 — Ja nie stamtąd, a stąd — wymijająco rzekł Jakut.
 — Łżesz!... przecież ja widziałem ciebie u księcia.
 Jakut zająknął się i udał, że nie rozumie.
 — Spirydyjon Winokurów!
 — Dureń jesteś! — rzekł z pogardą Kostia, splunął i odszedł.