Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/136

wrażenia swoje, wywołane obrazami i twarzami, przesuwającemi się, niby niknące cienie.
 — Ot, stara Nioren!
 — Dzielna starucha!
 — Takiemi były dawniej wszystkie Tunguzki.
 — Tak powiadają...
 — Patrzcie, jak zręcznie kieruje reniferem.
 — Wielka rzecz!... Mówią, że niedawno Selticzanowi urodziła syna... — to lepsze.
 — Nic w tem niema szczególnego... żona Majantylana — starsza, a urodziła także...
 — Cicho! Patrzcie, Sala, synowa starego, o której śpiewają pieśni.
 — Alboż ich nie warta?
 — Prawda i to!...
 — Gadajcie, gadajcie, a jak Miore usłyszy, to wam da!...
 — Góżto nam zrobi?... Nie boim się go...
 — Patrzcie, patrzcie!... Laubzal!... Zleci!...
 — Naprawdę!... renifer dzikowaty... niepotrzebnie posadzili malca!...
 — Zuch chłopak!... zobaczycie, będzie miał stary z niego pociechę...
 — A Czun-Me?...
 — Hm!... Czun-Me... Czun-Me... — westchnęli niektórzy, szukając spojrzeniem dziewczyny ze stalowem ostrzem nad głową.
 — Mówią, że kniaź chce ją swatać dla syna...
 — Ech! nie da mu stary ulubionej córki, nie da...