Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/161

 Dziewczynka podniosła się, otrzepując sukienkę.
 — Tu jestem, mamusiu.
 Pobiegła do matki i położyła kędzierzawą główkę na jej poduszce. Mały Jakut wstał także i poszedł za nią; oparł się o krawędź pościeli i jął skubać koronkowe obszycie poszewek.
 — Boli, mamusiu? bardzo boli?... — pytała dziewczynka, wpatrując się w twarz matki.
 — Niema tatusia!... nie przyjeżdża... — skarżyła się chora.
 Skrzypnęły drzwi; na progu ukazała się Jakutka.
 — Musi być oni... Nikt inny być nie może... Dwóch jedzie!... — krzyknęła radośnie — swegom poznała... Jeszcze daleko: z tamtej strony jeziora! Chora poruszyła się gwałtownie i szeroko rozwarła duże, gorączkowo błyszczące oczy. Jakutka pojęła, że jej nie rozumieją i ruchami zaczęła objaśniać, pokazując na dłoni, jak stąpają konie.
 — Jeden — mój chłop, dwa — twój chłop — powiedziała po rosyjsku.
 — Jadą!... nareszcie!... Gosposiu, zabierz ot to... prędzej! — zawołała chora, pokazując rozrzucone rzeczy. Wzruszona podniosła się na posłaniu.
 — Uczesz mię... Zosiu, daj grzebień... Umyj dziecko...
 W jurcie zapanował ruch. Ale podróżni byli jeszcze daleko, więc kobiety zdążyły wszystko załatwić, nim oni przyjechali. Chora uczesana, w czystym białym kaftaniku czekała długo i już ją siły