Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/177

 Aleksander podniósł głowę i westchnął.
 — Nie smuć się tak! Młody jesteś, jeszcze się ożenisz — pocieszała go Jakutka.
 — Popa, myślę, nie będziemy sprowadzać... Daleko i drogę zawiało — doradzał gospodarz. — Tu blizko mieszka staruszek, co umie czytać modlitwy... Czyta u wszystkich... u bogatych i u szanownych nawet czyta... Po paszport, po świece wyślę sąsiada... Potroskam się dla ciebie, cudzoziemcze... Doprawdy żal mi ciebie... Taką ładną żonę straciłeś!... A dół wykopiemy z kumem do spółki... trumnę drugi kum zbije... Czy zgoda? Hę? Nie drogo weźmiemy... Jak myślicie, ludzie?...
 — Co się pytać... Czyż nie szkoda cudzoziemca?!...
 — Policzymy, co kosztować będzie — to lepiej: staruszek z modlitwą — pięć rubli... — zagiął Jakut palce; — świece, paszport, kadzidło — dwa ruble; tyle i nas kosztować będzie... nie mniej!
 — Skąd mniej! To już od wieków określona cena!...
 — A teraz: dół — piętnaście rubli, trumna — siedm, razem, równo... trzydzieści!... Prócz tego...
 Aleksander otworzył portmonetkę.
 — Mam tylko dwadzieścia rubli.
 Umilkli.
 — Cóż poczniemy? Przecież mi jeszcze należy się od ciebie za mleko, za mięso... za kłopot też cokolwiek podarować winieneś. A bydlęcia czyż