Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/178

nie zabijam? А temu, со trupa odziewać będzie, za pracę, czy nic nie damy?
 — To ja sam — rzekł Aleksander i wargi mu zadrżały — Nie trzeba też staruszka z modlitwą!...
 — Dobrze, lecz wtedy ciała nie położymy na pierwszem miejscu pod obrazami, tylko koło drzwi...
 — Położycie, gdzie każę!
 — Nie cudzoziemcze... Nie wolno!...
 — Zobaczymy!
 — A co, mówiłem — szepnął ktoś w dalszych szeregach. Gospodarz pogardliwie wydął usta.
 — Skąpisz... dla swojej kobiety skąpisz... a ona, biedna, tyle tysięcy wiorst jechała... niczego nie szczędziła... życie postradała...
 Aleksander przymknął oczy; kąty ust konwulsyjnie mu drżały.
 — A byczek?
 — Byczka też nie trzeba.
 Jakut w zakłopotaniu musnął się po brodzie.
 — Co tego — to już nie można... Bez zabitego bydlęcia żaden Jakut człowieka chować się nie zgodzi... — wyrzekł gorąco. — Od tego kości za życia próchnieją.... chorujemy... Wiesz co, cudzoziemcze, dam ci oskard, siekierę i wszystko — rób sobie sam... A kobietę twoją do spiżarni złożymy, gdyż wcześniej, jak za tydzień nie skończysz.
 Aleksander chwilę rozmyślał. Istotnie nie skończy, szczególniej teraz, gdy czuje się tak słabym... Więc cały tydzień!... A Julię położą w spichrzu