Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/187

 Sanki wjechały w podwórze. Aleksander wyjął z kibitki owiniętą w futra dziewczynkę i poniósł ją do jurty. Jakób pośpieszył przymknąć za nim drzwi.
 Rozebrali dziecko i postawili na ziemi. Tarła zaspane oczki rączkami i kaprysiła trochę. Aleksander z Jakutem wnosili przywiezione na saniach rzeczy.
 — Nie płacz, panienko! — perswadował jej łagodnie Jakób.
 — Nie jestem panienka!
 — Ale herbatę pewnie lubisz i placek z masłem?... Zaraz dostaniesz, poczekaj!
 Dziewczynka spojrzała na niego przez paluszki.
 — Pan będzie towarzysze!
 — Będę towarzysze! będę wuj Jakób!... Zgoda?
 — Poczciwi ludzie?
 — Najlepsi ludzie! Mądra jesteś, jak widzę!   Siadaj-no do stołu, a ja tymczasem placek zagniotę. Jak ci na imię?...
 — Zosia!...
 Pośpiesznie wdrapała się na wskazane miejsce i oparła łokcie na stole.
 — Będziesz u tatki za mamę?... Czy może Jakutka jesteś? — dopytywała się, śledząc gospodarkę Jakóba.
 Twarz mężczyzny powlokła się smutkiem.
 — Niezupełnie... troszeczkę!
 — A ja jestem zupełnie córeczka... Doprawdy — jestem!... Tatusiu, on nie wierzy, głową kiwa!...