Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/190

Wszystko wydawało im się tak błahe, a smutek jednego z nich tak ciężkim i nieuleczalnym.
 — Nie smuć się! Czas wszystko złagodzi — szepnął nakoniec Jakób, kładąc rękę na ramieniu towarzysza.
 Aleksander spuścił oczy, a wargi mu zadrżały.
 — Tyś miał w życiu choć cokolwiek... Teraz masz córkę... Ja nic nie miałem.
 — Daj pokój!
 — Co zamierzasz robić?... Czy będziesz prosił, aby przenieśli cię bliżej miasta?
 — Nie sądzę. Nie myślałem o tem... Plany zostały też same: gospodarstwo... Co tu innego możebne?
 Jakób spuścił głowę.
 — Wątpię, czy dadzą ziemi...
 — Wątpisz, czy tutaj dadzą, cóż więc mówić o okolicach podmiejskich...
 — W pobliżu miasta więcej towarzyszy; łatwiej dostać co potrzeba, a teraz będzie ci znacznie więcej potrzeba.
 — Rozumie się, byłoby lepiej. Ale co o tem marzyć!... Nim przyjdzie odpowiedź na prośbę, minie miesięcy parę. Mogą odmówić... na pewno nawet odmówią... a ja tymczasem stracę rok cały. Wiosna za pasem — znowu nic nie zasieję. Przytem przeprowadzka związana jest zawsze ze stratą... Nie można zabrać wszystkich drobiazgów, na pozór nic nie znaczących, z których składa się gospodarstwo...