Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/194

 — Był — niechętnie odpowiedział Jakut. — Głupi ludzie! bardzo głupi!...
 Nieznacznie rozglądał się po jurcie swemi dziwnemi oczyma, za które przezwano go „Żabiem Okiem“.
 — Dziewczynę przywiozłeś? — spytał, zniżając głos.
 — Przywiozłem.
 — Ziemi będziesz żądał?
 Aleksander nachylił się i zaczął poprawiać placek.
 — Myślisz, że ci żałuję? — rzekł Jakut. — Bierz ile sił starczy, będziesz miał dobry kawałek chleba... Ziemia tutaj urodzajna, oj, u-ro-dzaj-na!... My, biedni, też się przy tobie pożywimy. Robota będzie, pieniądze będą!...
 — Słuchaj, „Żabie Oko“, nie wiesz, ktoby się zgodził zrobić koryto?... Takie duże, żeby można było dziecko kąpać, bieliznę prać...
 — Takie koryto! możebym i ja podołał...
 — A łódkę?
 — Naco ci łódka? Drogo będzie kosztowała. Prawdziwej łódki nikt nie zrobi prócz Tusa.
 — Płużysko wyciąłeś mi?
 — Wyciąłem, schnie. Możesz zabrać.
 — Przynieś mi. Teraz nie będę mógł często z domu wychodzić.
 — O tak! Przyniosę. Słuchaj, Liksandra, moja kobieta przysyła dla twojej dziewczyny gościńca. Dziecko będzie tęsknić do mleka... Biedna sie-