Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/205

zaczniemy po porządku, według punktów... Imię pana i jego ojca?
 Aleksander pomyślał chwilkę, poczem zażądał blankietu i własnoręcznie począł wypełniać rubryki.
 — Zna pan zesłańca Pałkina?
 — Pałkina? Nazwisko gdzieś słyszałem, ale gdzie nie pamiętam.
 — Wprowadzić — dał znak głową Jakutom.
 Po chwili, brzęcząc łańcuchami i szeroko rozstawiając zakute nogi, wszedł do jurty chłop wysoki, barczysty w nowym aresztanckim kożuchu. Na rękach miał kajdany i dwóch Jakutów przytrzymywało go za łokcie. Podszedł do stołu i spojrzał posępnie na Aleksandra, w którego pamięci coś niejasno zamajaczyło. Zdało mu się, że naprawdę gdzieś widział tę konopiastą brodę, krzywe, wązkie usta i zielone biegające oczy. Ale gdzie?... nie mógł sobie przypomnieć. Starał się, we wspomnieniach grzebał, a zielonawe oczy patrzały nań wyczekująco.
 — O co go obwiniacie?
 — Zaczekaj pan... po porządku, według punktów. Widział go pan kiedy, czy nie?
 — Zdaje się... Nie... nie wiem.
 Wąs więźnia ruszył się i drgnął.
 — Więc pan nie widział... A on powiada, że tego miesiąca... dnia...
 — Szóstego — pośpiesznie odpowiedział pisarz.
 — Tak, szóstego... był u pana i, że pan nie przy-