Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/52

w połowie drogi ogarnęło go zwątpienie. Lękłiwie otworzył drzwi i wszedł do obszernej izby, gdzie na kominie palił się suty ogień. Izba była pusta, tylko stojący w kącie na ławie duży, błyszczący samowar syczał i gwarzył.
 Kecherges chrząknął i poczekawszy nieco, ośmielił się wreszcie zbliżyć do przegrody, przez szpary której widać było migające w sąsiedniej izbie cienie, słychać głośną rozmowę, śmiechy i dźwięki muzyki. Ośmielając się stopniowo, uchylił nieco drzwi i ostrożnie wsunął głowę do wnętrza.
 — Raz! — zawołał kozak, siedzący naprzeciw drzwi z harmonijką w rękach.
 Tańczący zatrzymali się, spoglądając.
 Kecherges cofnął się; lecz po chwili głowa jego znowu pojawiła się we drzwiach.
 — Dwa!
 Głowa znów znikła.
 — Czy tu mieszka?...
 — Trzy! — przerwał kozak, a widząc, że Jakut tym razem nie chowa już głowy. — Dawaj pieniądze! — krzyknął. — Trzy ruble!... Cóż ty myślisz darmo wsadzać głowę do cudzego mieszkania?...
 — A skąd ja wezmę?... — odrzekł Kecherges, uśmiechając się szeroko.
 — Et, oszukujesz!... Dobrze!... Chłopcy, weźcie-no go!...
 Kupiąca się pośrodku młodzież zaświstała, zachichotała, zatupała nogami. Kecherges jednym sko-