Strona:Wacław Sieroszewski-W matni.djvu/54

 — Może Bóg miłosierny zeszle nakoniec jakiego litościwego człowieka! — myślał sobie.
 Czekał długo; wreszcie usłyszał zbliżające się kroki. Ktoś szedł, nucąc wesoło. Jakut wysunął się z ukrycia.
 — Gdzie tu mieszka Czojon? — zapytał nieśmiało przechodnia.
 — A czego chcesz od niego?
 — Tam jest Taras, który pewnie jeszcze czeka na mnie.
 — Co za Taras?
 — Taras! Jakut Kannagałas.
 — A!... a co tu masz pod pachą?
 — Wódkę.
 — Wódkę! — powtórzył z ożywieniem nieznajomy. — Dobrze — rzekł pomyślawszy nieco — chodź, ja cię zaprowadzę.
 Czas był karnawałowy, bawiono się więc i na odwachu. Wańka siedział na Kieszce i lewą ręką bił go po twarzy, gdyż dwa palce jego prawej ręki Kieszka trzymał mocno zębami. Opasły Daniłko, skrzyżowawszy na piersiach ręce i zwiesiwszy melancholijnie głowę, wzdychając, przyglądał im się z boku i powtarzał od czasu do czasu: biją się! Waśka, schowawszy się w ciemnym kącie, rzępolił na skrzypcach, a koślawy Michałko, włożywszy nabakier czapkę tańczył solo „hołubca“ na środku izby. W głębi ktoś kogoś ściskał i całował.
 — Chłopcy! — krzyknął Aloszka Treguby, wpa-