Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/11

stancję... Przecież w akademji dużo więcej potrzebować będziesz... Tylko pisz... zawsze pisz... codzień pisz... Nie zapomnij... Długo... obszernie... o wszystkim... O jakże będę...
 Łzy strumieniem popłynęły jej po policzkach i spadły na kędzierzawą głowę syna.
 — Przecież nie jadę jeszcze, mamusiu...
 — Niezadługo już, niezadługo...
 W sieni znowu rozległ się łoskot. Janek podniósł się z klęczek. Tym razem drzwi otwarły się szeroko i w progu stanął Teodor w całej okazałości.
 — Szlachetna duszo, Marjo Kazimierzówno... pocztyljon — szepnął tajemniczo.
 Pani Brzeska drgnęła i zerwała się.
 — Co?
 — Idzie. I list pewnie niesie, bo wyjął coś białego z torby i czyta...
 Wprawdzie zmierzch już zapadł i o czytaniu mowy być nie mogło, ale pocztyljon istotnie wszedł niezadługo i oddał kwit na odbiór listu z pieniędzmi.
 — Od wuja! — szepnęła pani Brzeska. — Tylko... jakoś bardzo dużo przysyła ci pieniędzy... Trzysta rubli.
 — Poczciwy! — rzekł chłopak. — Nie chce, żebyś została bez grosza.
 — Szlachetna duszo, Marjo Kazimierzówno! — jęknął głos od progu.
 — Dobrze, już dobrze... Niech tylko Teodor pamięta, że to raz ostatni... Niech Teodor zje tę trochę chleba i mięsa, bo Teodor zziąbł i może się rozchorować, a żona nie gotowała dzisiaj obiadu... więc pewnie nic się tam nie znajdzie!
 Teodor westchnął potężnie z głębi piersi i jął ogryzać kość, zerkając lubieżnie na stojące w szafce butelki. Ale