Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/136

ku nim przez ciche zwykle zaułki. Wań położył pędzel i nasłuchiwał.
 — To do nas! — rzekł i nieruchoma, żółta twarz jego bardziej jeszcze pożółkła.
 Brzeski zdziwiony spojrzał na drzwi.
 — Co to?!
 — Idą...
 — Kto?... Skąd?...
 — Nie wiem!
 Już byli na podwórzu, odgłos kroków i wrzawa głosów rozległy się tuż pod oknami. Wań znikł. Brzeski zmieszany wyszedł przede drzwi. Ciżba Chińczyków kupiła się przy bramie; na przedzie stał doktór i topograf z dwoma posługaczami z poselstwa. Dostrzegszy go, skierowali się ku niemu radośnie.
 — Pana właśnie szukamy!
 — Co pan taki zmieszany?
 — Nie spodziewałem się!
 — Aha! Wyjeżdżamy, przyszliśmy się pożegnać...
 — Wyjeżdżacie? Dokąd? Do Europy?
 — Nie, dalej... w głąb Chin!
 — Więc zdecydowaliście się... panowie? — powtórzył z pewnym rozczarowaniem Brzeski.
 — A tak! Jak to... jak to mówi się, doktorze? Timeo Danaos et dana ferentes... Ogromnie lubię łacińskie przysłowia; skoro przeczytam taki dowód w gazecie, zaraz czuję się przekonanym. Ale że miałem do wyboru albo zadowolić ambicję własną i stracić śliczną mapę Chin wewnętrznych mego własnego pomysłu, albo... poświęcić się, więc... poświęciłem się. Zawsze wychowywano mię w wielkim poszanowaniu dla poświęcenia... — gadał wesoło topograf.