Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/146

co się dzieje z rzucanemi przezeń kamykami, i nie słyszał wołania.
 — Ma-czży... — krzyknął Brzeski raz jeszcze.
 — Ma-czży!... — powtórzył uprzejmie idący za niemi żołnierz. — Przyjemną jest przechadzka na murach. Tu cicho i niema kurzu! — zwrócił się do Brzeskiego.
 — O tak! — potwierdził młodzieniec i dał mu drobną monetę.
 Ojciec Paolo przywitał ich na progu misji.
 — Słyszałem, słyszałem, młodzieńcze... Winszuję i życzę powodzenia... Jedziesz z baronem?!
 — Nie, ojcze, zostaję w Pekinie. Będę się uczył.
 — Owszem, owszem... pięknie! Baron podobno daleko się wybiera?! Co? Mówiono mi, że mu polecono szukać drogi dogodnej dla wytknięcia kolei żelaznej, która przejdzie w krótkim czasie przez Tybet i Azję Mniejszą, aż do Bosforu. Wspaniały pomysł! Mógłbyś, młodzieńcze, z czasem korzystną przy tej kolei uzyskać posadę, ale skoro przekładasz naukę...
 — Nic nie słyszałem o żadnej kolei!
 — Pojmuję i pochwalam... dyskrecję. A co to za mały Chińczyk?
 — To syn mego gospodarza, Ma-czży...
 — Duży już chłopiec. Słyszałem, że Wań ma dzieci, ale mi mówił, że małe... Czy chodzisz, chłopcze, do szkoły? — wypytywał dzieciaka, gładząc go po buzi.
 — Chodzę...
 — I czego się uczysz?
 — Zacząłem „Księgę Trzech Wyrazów“.
 — Oho! Sprytny, widzę, jesteś chłopaczek! A ojciec twój kiedy w domu bywa?
 Ma-czży spojrzał na misjonarza z pod oka.