Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/147

 — Ojciec... wciąż... pisze! — odrzekł z niechęcią.
 Ojciec Paolo dał mu cukierek i odesłał do kuchni.
 — Idź, idź!... Tam dadzą ci jeść!...
 Brzeskiego poprowadził misjonarz do siebie, nawiązując przerwaną o kolei żelaznej rozmowę.
 Zauważywszy jednak, że młodzieniec niechętnie mówi o tym przedmiocie, zmienił natychmiast rozmowę.
 — Jakże się pan urządził i co pan porabia?.. Czy dobrze panu u starego grzesznika Wania?...
 — Owszem, dobrze!... Jedynie, że mieszkanie zimne... Będę musiał całkowicie przenieść się do pokoju Siań-szena, co ma swe niedogodności...
 — Zapewne. Mieszkać razem z Chińczykami nieprzyjemnie, zbyt są niechlujni...
 — Prócz tego tam... kobiety! — wtrącił, rumieniąc się, Brzeski.
 Ojciec Paolo spojrzał nań i zamyślił się. Zamyślił się i Brzeski. Przykro mu było, że Ma-czży-ego, którego lubił, nie wzięto do pokoi, lecz odesłano do kuchni. Nie śmiał jednak spytać się o to.
 — A Siań-szen?... Jakże on?... Co porabia?
 — Siań-szen wciąż zajęty. Spokojnym i poczciwym wydał mi się człowiekiem...
 — Istotnie spokojny on i poczciwy i nawet... co ważniejsza... pobożny!... Ale ma bardzo wielką wadę: żonę pogankę!
 — Jak to pogankę?
 — A tak — poganka i nic na to poradzić nie można — westchnął misjonarz. Pochodzi ona ze znakomitej rodziny i Wań boi się jej... W rzeczywistości ona całym domem zarządza. Czyż pan tego nie zauważył? Co chce robi z Waniem, bałamuci go, a ten, osieł, słucha jej, wierzy