Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/183

brykacji herbaty cegiełkowej. Zobaczymy. Teraz niema ani miejsc, ani czas nieodpowiedni na takie sprawy! Głównie czas: koniec sezonu. Dla pana z trudnością wyspekulowałem pokoik. Mały, ale da się urządzić, tylko, ot, mebli...
 Brzeski milczał chwilkę.
 — Dziękuję, ale zamieszkam pewnie z moim nauczycielem...
 — Co? z Chińczykami zamieszka pan?.. Żartuje pan sobie?!
 — Mieszkałem z niemi rok prawie.
 — Aha! Czy wygodnie panu? Czy on żonaty, ten pański Siań-szen? Czy ma stopień naukowy?
 — Był urzędnikiem. Żonaty, ma córkę dorosłą i syna.
 — Hm! Syna, pan powiada, i córkę dorosłą. Czy pan zawsze tak chodzi?...
 Kiwnął głową na ubiór Brzeskiego.
 — Zawsze. To znacznie taniej kosztuje i dogodnie.
 — Więc dla taniości! Dobrze! doskonale! Niech pan przyjdzie jutro zrana o godzinie ósmej do biura. Zapoznam pana z przyszłemi towarzyszami i wskażę zajęcie. A teraz niech pan po podróży wypocznie. Tylko proszę nie spóźniać się, bo ja tego nie lubię. Gdzie pan mieszka?
 — W In-kou, w oberży!...
 — Tak, tak... To trochę daleko.
 Dyrektor wstał i skinął głową z miną zwierzchnika, uspokoił się zupełnie i niebieskie jego oczy patrzały już nieruchomo i surowo z pod wyrównanych brwi.
 Gdy Brzeski wszedł do oberży, dowiedział się przedewszystkim od posługacza, że Siań-szen jeszcze nie wrócił z wycieczki do miasta. Pani Wań zdążyła już jednak