Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/200

 — Cin! Cin, czarnogłowi! Co słychać?!
 — Pracujemy, śpiewamy i liczymy dni, kiedy znów wrócimy do swoich.
 — Wracajcie! Wśród swoich najlepiej!... Czy nieprawda?
 — Aj! aj! Wśród swoich życie płynie jak powietrze!
 — Ojczyzna jest jak kielich kwiatu dla motyla!
 — Cnoty wyrastają bujnie tylko na zagonie uprawionym przez praojców...
 — O! Człowiek wśród obcych jest grajkiem bez fletu...
 Powtarzali jeden przez drugiego i wyciągali do niego ręce po dawki tytuniu. Ale był między niemi silny, rzeźki parobczak Szuń-Tzi z prowincji, który nigdy o nic nie prosił, nic nigdy nie mówił, tylko uśmiechał się i kiwał głową naprawo, nalewo, jak porcelanowa figurka. Dziecięce, szeroko otwarte oczy, skromne zachowanie oraz pociągająca, miła twarz chłopaka zwróciły nań uwagę Brzeskiego. Z początku obserwował go zdala; Chińczyk również nie spuszczał go z oka, nęcąc i zaciekawiając dziwnym oczu wyrazem.
 — Cóż powiesz, Szuń-Tzi? Z czego się śmiejesz? — zagadnął go wreszcie raz Brzeski.
 Twarz robotnika w mgnieniu oka spoważniała.
 — Szuń-Tzi nie śmieje się — wypierał się.
 — Jak to? Przecie dopiero co się śmiałeś?!
 — Szuń-Tzi... nie śmieje się! Szuń-Tzi... się boi — wyrzekł po chwili wahania.
 — Czegóż Szuń-Tzi się boi? Czyż zrobiłem mu co złego?
 — Cza-i! Nie słuchaj go, zacny panie zamorski. Szuń-Tzi niedawno z gór przybył. Szuń-Tzi dziki, nie wie, że