Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/219

„Władcę Wrót Zachodnich“ wśród gromady brudnych złoczyńców, obdartych i obrosłych jak dziady. Siedział na ziemi, zakuty w łańcuchy, w głębi ciasnej i ciemnej sali, oddzielonej od podwórza kratą z grubych bambusowych pali.
 Gdy Brzeski zbliżył się, nie podniósł spuszczonej na piersi głowy, choć zdala już dostrzegł był gościa. Wtedy Ma-czży, na rozkaz młodzieńca, podał ojcu przyniesione zawiniątko i pozdrowił go. Chińczyk drgnął i zabrzęczał kajdanami. Ze starych, zaropiałych oczu polały się łzy rzęsiste.
 — Synu... nie zapomnisz mię... nie zapomnisz i nie dasz ciała mego psom na pożarcie — szeptał, przyłożywszy twarz do kraty.
 — Ojcze, ojcze, wszyscy w domu łzy lejemy. Było już tak dobrze!
 — Nie jest jeszcze tak źle, Siań-szen! Staramy się, aby was oswobodzić.
 — Pocoś mię tu przywiózł?... Biją mię tu, katują — odrzekł stary ponuro.
 — Będziemy przychodzili do ciebie, zostawimy ci trochę pieniędzy.
 — Niema ratunku. Wszyscy mnie nienawidzą!
 — Będziemy się starali, aby cię wypuszczono za poręczeniem.
 — Niesiecie zgubę synom tej ziemi.
 — Zastanów się, Siań-szen, co mówisz! Sam jesteś przyczyną swego nieszczęścia. Uciskałeś robotników, swych braci, wymagałeś od nich datków...
 — O, wcale nie o to poszło! I przedtym nieraz tak robiłem. Wszyscy tak robią. Nikt tego nie uważa za złe. Każdy chętnie zapłaci, skoro ma zysk. Ale dyrektor ka-