Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/234

cach i naszych przedsięwzięciach uczyni się tysiące dziur, przez które źli zaleją nas i zamienią w swych niewolników...
 — Nie chcemy ani złych, ani dobrych!...
 — O tak! Precz! Niech odejdą sobie do swego zamorskiego kraju!... Dość mamy zdobywców: byli Mongołowie z Czingischanem, łupili nas i ciemiężyli; potym przyszli nowi rabusie, Mandżurowie, i też dręczyli nas obdzierali, teraz pojawiają się biali!...
 — Dla czego nie dają jednak sygnału?...
 — Ciekawa rzecz, jak dowódca roztworzy bramę...
 — Mocna i żelazem okuta... Znam ją dobrze, ma z tyłu ciężkie, metalowe rygle...
 — On już obmyślił, jak to zrobić!... — głucho powiedział Brzeski.
 — Co mówisz?...
 — Kto jesteś i skąd?
 — Jakżeś się tu znalazł?
 — Przyszedłem razem z wami wypędzać cudzoziemców z ojczyzny... Jestem Feng, stróż klasztorny! — odpowiedział głośno Brzeski. — Znam tu każdą dziurę, gdyż dawno ich śledzę z rozkazu tajnego stowarzyszenia U-wej-kian (Bezczynnych)... Może kto z was pokaże mi znak braterski?...
 Skupieni wkoło niego robotnicy odstąpili cokolwiek.
 — Więc co? — spytał nareszcie cicho jeden z nich.
 — Naczelnik polecił mi przedostać się za mur i otworzyć bramę...
 — Silni są bracia U-wej-kian, ale nie polecisz przecie na skrzydłach?...
 — Chodzi o to, żeby brama została otwartą przed