Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/50

stron drogi oddział kawalerji w jaskrawych, czerwonych kaftanach, białych sukiennych butach i czarnych kapeluszach z barwnemi pióropuszami.
 Na piersiach i plecach „niezwyciężonych smoków Niebieskiego Państwa“ wiły się kunsztownie haftowane żółte i zielone smoki, nad głowami ich trzepotały się na wysokich spisach roje kolorowych chorągiewek; broń lśniła w słońcu, a wachlarze w rękach żołnierzy poruszały się w takt i chłodziły ciemne, marsowate ich twarze, spotniałe na południowym upale.
 Zestraszone konie i wielbłądy karawany nie chciały wejść w tę ulicę, podobną do płonącego lasu, ciskały się w bok, zadarszy ogony, i chrapały; wiele z nich pozrzucało juki i uciekło w pola, gdzie, zatrzymawszy się w przyzwoitej odległości, chrapały i tupały nogami, spoglądając z przerażeniem na okropną pułapkę. Dor szczekał zaciekle.
 Podczas gdy poganiacze łowili rozbrykane zwierzęta, z niebieskiego namiotu wyszli oficerowie i zaprosili podróżników na posiłek. We wnętrzu namiotu, na czarnych, lakierowanych stołach czekały gości dziesiątki mniejszych i większych waz oraz miseczek z konfiturami, ciastami i owocami. Podano herbatę.
 Brzeski chciwie się wszystkiemu przyglądał. Uderzyło go zręczne, pełne wdzięku obejście wojskowych chińskich. Po jurtach mongolskich ten namiot schludny, cienisty, pełen błękitnawego światła, wydał mu się niezwykle uroczym.
 — Doktorze, jeżeli doktór pójdzie na miasto, proszę mię koniecznie wziąć z sobą — szepnął błagalnie przed wyjściem.
 — A fotograf?