Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/53

 — Ka-ka ta-ka...
 Brzeski z trudnością tłumił śmiech, słuchając jąkania Siuja, a topograf wciąż jeszcze dolewał oliwy do ognia:
 — Co to jest?! ka-ka ta-ka chło-pa-ka chi-cho-ta go-ta?! Brak szacunku! Aha! poniewieranie prawami stepowemi. Pan ich, widzę, nie zna i nie szanuje!... Oho!... My pana nauczymy moresu, niemieckiego moresu! I za co to? Za to, że zamiast jednego dobrego tłumacza, wzięliśmy dwuch kiepskich. Nigdy ludzie nie poznają się na nowych wynalazkach!... A tymczasem, przecie to takie proste: siła złego dwuch na jednego... Pan ba-ra-dzoo mo-ło-dy!... — żartował topograf, naśladując naprzemian głos barona i Siuja.
 — Cicho, słuchajcie... Zdaje się, że tam coś ważnego!... — wstrzymywał ich doktór.
 Istotnie, Chińczycy po wymianie zwykłych grzeczności zaczęli obszernie przekładać coś, czego Siuj nie mógł, czy nie chciał przetłumaczyć. Baron niecierpliwił się.
 — Cóż oni mówią? Dla czego nie tłumaczysz?
 Siuj długo namyślał się, nim powiedział z przerażeniem w oczach:
 — Bi-ty-wa!
 — Co za bitwa? Z kim?
 — Dunganie... Powstańcy... Tak miarkuję z ich mowy... — objaśnił Małych.
 Baron poruszył się i zwrócił twarzą do tłumacza:
 — Więc co? Powiedz wyraźnie, o co chodzi?!
 — Powiadają, że przez Chami, przez Tziań-juj-guań i Lań-czżon-fu przejść niepodobna, że trzeba zwrócić na Kobdo, Urgę, Kałgan, jak zwykle chodzą cudzoziemcy — powtarzał Małych.
 Baron milczał długą chwilę. Wskazana zmiana kie-