Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/98

 — Wody! — prosili, pełzając ku baronowi, który wyszedł, dowiedziawszy się o ich przybyciu.
 — Znaleźliście?
 — Kropelkę!.. Daj!...
 Baron odwrócił się od nich obojętnie.
 — Niech mi się nikt nie waży!... — rozkazał groźnie.
 Wtedy Bage, który wił się u jego stóp, domyślił się widać z tonu głosu odmowy, gdyż z rykiem powstał i schwycił go za kark; baron szarpnął się, zwrócił, a jednocześnie podskoczył ku Mongołowi oficer i kilku żołnierzy.
 — Związać go!... Obu związać! Dor, weź go!... Małych!...
 Po krótkiej walce przewodnicy leżeli w pętach na piasku i szeptali nieprzytomnie.
 — Szuj! — mówił cichutko, płaczliwie po chińsku Sodmun.
 — Su!... ryczał po mongolsku Bage.
 Dor chodził od jednego do drugiego i wąchał im głowy.
 Brzeski nie mógł usnąć pod wrażeniem tej sceny. Obóz zamilkł, ognie przygasły, a on wciąż przewracał się z boku na bok, wsłuchując w coraz cichsze:
 — Szuj!
 — Su!...
 Wreszcie i one umilkły, utonęły w chrapaniu śpiących. Przebóg! Ci ludzie umierają! Nigdy jeszcze śmierć, zadana przemocą, nie przeszła koło młodzieńca tak blizko. Zerwał się i usiadł na pościeli. Ciemny, nieprzejrzany mrok zalegał niebo i ziemię. Niedaleko czerwone zarzewia wypalonych ogni słabo błyskały w popiołach. Brzeski