Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/116

 Wtem uczynił się ruch, gdyż polscy robotnicy rzucili się z pięściami na kupkę śpiewających Rusinów i Żydów. Wielkorusi próbowali „interwenjować“.
 — Skandal! Poskromić ich!...
 — Ręce precz!... — wołali Żydzi. — Gadajcie co chcecie, ale z pięściami precz!
 — Tak, tak!... Wara z kułakami!... Wolność słowa!...
 — Biją się! Polacy zaczęli!
 — Nie dopuścić!... Związać!... Konwój zaraz przybiegnie!
 — Publiczność patrzy!...
 — Wstyd, wstyd!... Niesforni!... Hańba... Wstrzymajcie ich!... — wołały ztyłu kobiety.
 — Niesłychane!...
 — Wstrzymajcie się, niepoczciwcy!...
 Próbowano rozdzielić zapaśników, ale namiętności już rozgorzały; marynarz Łyzoń wyciągał groźnie potężną pięść i wołał na towarzyszy:
 — Ostapenko, Bondarenko! Baczite chłopci!... Wże, wy toho maleńkawo złodija a my toho dlinnaho! Dobre!...
 Już dopadli do siebie poprzez szeregi rozstępujących się rozjemców, gdy zjawił się z rozpostartemi rękami Wojnart:
 — Na Boga!... Co robicie!?... Wszystkich zaraz zakują w ręczne kajdany!... I za co?! Za wzajemną bójkę!... Fe!... Wstyd! W obliczu