Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/117

miasta!... Rząd na to tylko czyhał... Rozgłoszą w gazetach!... Bójcie się Boga!...
 — Pan nie wie, co oni tu śpiewają!... — krzyczał Barański.
 — Nie pozwolimy sobie wymyślać!...
 — Międzynarodowy proletarjat zabrania!...
 — Oni!... Chór zerwali a teraz z pięściami rzucają się, pańscy rodacy!...
 — Dobrze. Wszystko to rozpatrzymy na ogólnem zebraniu, na sądzie, a teraz proszę obecnych natychmiast do kajuty... Tylko Polacy zostaną na pokładzie...
 — Dlaczego Polacy?...
 — Bo ich mało!
 — To właśnie oni powinni zejść!...
 — Ani myślimy wyrzekać się widoku miasta! Niech idzie mniejszość! Niech idą Polacy!
 Barka stanęła już u przystani, przymocowano ją linami. Przed siatką „kurnika“ zjawił się oficer konwoju z kilkoma żołnierzami:
 — Proszę się cofnąć, proszę się cofnąć! Gdzie starosta? Po zakupy do miasta!... Prędko! Dwie godziny tylko stoimy!...
 — Idę, idę!... W tej chwili! — odpowiadał Wojnart.
 — Panie Wojnart, panie Wojnart! Przed chwilą widziałem, doprawdy widziałem... tę pannę... z fiołkowemi oczami... Doprawdy!... Poznała mię, ale nie zdążyliśmy... nic więcej, bo parowiec szybko przepłynął mimo... — szeptał