Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/123

 — To pan ją zna?...
 — Owszem znam.
 A...a jak się... ona nazywa?
 — Jak się nazywa?... Nazywa się: Sara Bergson! — odrzekł zwolna.
 — Żydówka?
 — Żydówka.
 — I... i on był... Żyd?
 — Żyd. Szlachetny i mężny człowiek.
 — Znał go pan?
 — Znałem bardzo dobrze. Kolegowaliśmy w politechnice, ale różnych byliśmy przekonań.
 Milczeli przez czas dłuższy, przyglądając się lustru rzeki, matowemu od rannych oparów, rumianemu od blasku wstającej zorzy.
 — Powiedz mi, kochany! — rzekł nagle głosem stłumionym i serdecznym Wojnart, zbliżając się o krok do Gawara i biorąc go za rękę. Powiedz mi szczegółowo jak to było?
 — Co?
 — Na parowcu!... Coś mi wczoraj opowiadał... w czasie tej awantury... przed samem mojem wyjściem... Już mam wiadomość, wiem, że to prawda, ale chcę usłyszeć!... Rozumiesz: opowiedz wszystko, wszystko...
 — Widzi pan, kiedy zaczęły się krzyki, wybiegły kobiety i też zaczęły wołać... Odwróciłem się więc, żeby zobaczyć kto... Byłem koło samej siatki... Jak nasi rzucili się, chciałem i ja z nimi, ale w tym rozruchu przycisnęli mię tak mocno do drutów, że nie mogłem się odrazu wytrwać!...