Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/125

długo wszystko powiem... Ale teraz niech nikt... nikt... Niech Bóg broni!... Zgubisz mnie, ją i wielu innych!... A więc dajesz mi słowo?
 — Najchętniej!... Może mi pan wierzyć, że wszystko, wszystko uczynię, co pan zechce. Nawet gdyby trzeba było... Nic mię nie wstrzyma... Bo ja co: ja nic!... A pan, pan co innego!
 — Nie, chłopcze, nie oto chodzi... Miara życia i bezpieczeństwa ta sama dla każdego... Nie o narażanie się chodzi, a o ostrożność... I dlatego właśnie proszę.
 — Może pan być pewny: nigdy nikogo nie wsypałem.
 — Cicho. Idą!... — szepnął Wojnart, ściskając mocno chłopca za rękę i kiwając głową w stronę schodów. Więc zgoda, pamiętaj! A teraz do widzenia, muszę iść do kuchni i do składu, zobaczyć jak tam ułożono w lodowni zakupione wczoraj mięso.
 — To może ja z panem pójdę?
 — Wiesz co: wolę, żeby nas rzadziej z sobą widywano!
 Kiwnął mu głową, uśmiechnął się przyjaźnie i odszedł. Ale po paru krokach powrócił i szepnął cicho z tym samym miłym uśmiechem:
 — A Sarze... bardzo się... nie przyglądaj!
 — Ja?... Cóż, ja nic!... — bąkał chłopiec, czerwieniąc się jak wiśnia.
 — No, no! Tem lepiej... Ja tak — na wszelki wypadek... Nie ty jeden!...
 Znów kiwnął mu głową, uśmiechnął się i odszedł tym razem zupełnie.