Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/132

 — Chlebowski! — powtórzył Gołowin.
 — Ja... Wcale nie!... Ja chciałbym, żeby... Zresztą jeżeli już tak trzeba... — bąkał Butterbrot, wychylając się z cienia.
 — Chlebowski? Niby Polak!... Kto to taki?! Nie znamy takiego!... — rozbrzmiały głosy w gromadce Polaków.
 Gołowin nachylił się w stronę Butterbrota i zamienił z nim parę wyrazów.
 — To jest pseudonim towarzysza!...
 — Pseudonim?... Poco pseudonim?! Wszyscy go znamy pod właściwem nazwiskiem. Butterbrot!...
 — Co za facecja?...
 — Dlaczego nie obrał sobie żydowskiego pseudonimu, dlaczego nie nazwał się Judke, Joffe lub coś w tym rodzaju...
 — Chlebowski, pewnie burżuj jaki, szlachciura?!...
 — Pfe! Butterbrot brzmi o wiele piękniej!...
 — Piękniej, a głównie... rewolucyjniej!...
 — Wstydzi się, że jest Żydem, czy co?
 — Antysemita!...
 — Ha, ha!...
 — Niech gada!... Gadaj Butterbrot!... Es-de-ka-pe-i-el! Rozdziaw dziubek, słowiku nalewkowski!
 — Towarzysz Chlebowski referuje!... Proszę o spokój! — powtórzył podniesionym głosem Gołowin.