Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/149

czyzny, naród, ten naród, wieczny tułacz świata, ten wszędzie krzywdzony i prześladowany, ten nie może kochać ludzkości!... — jęczał Odesskij.
 — Panowie, proponuję...
 — Proszę o głos w kwestji formalnej...
 — Robię przerwę na pięć minut, abyście panowie mieli czas się uspokoić!... — postanowił Gołowin.
 Zebrani rozbili się na żywo rozprawiające grupy.
 — Czyż nikt się za nami nie ujmie!?... Czego milczycie, panowie inteligenci?... — pytał Barański w polskiej grupie.
 — Gdybym umiał po rusku, jabym im odpowiedział!... Ażby im w pięty poszło!... — krzyczał Wątorek.
 — Cóżbyś im powiedział? — pytał zjadliwie Cydzik.
 — Powiedziałbym im, że są dziechciarze, parszywcy i żydy...
 O wa!... — Tego się oni nie boją... Niech już lepiej odpowie „Roch Kowalski“. Co im odpowiesz Rochu? — zwrócił się do jednego z robociarzy, przezwanego tak dla wielkiej siły fizycznej.
 „Roch“ uśmiechnął się i pokazał ogromną włochatą mocno zaciśniętą pięść...
 — Widziałeś?!
 — Widziałem, ale oni mają ich więcej!...