Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/150

 — Poczekajcie: może ja im powiem co o niepodległości Polski, o kulturze?... — pytał ich „Monsieur Puritz“.
 — Rozumie się!... Przecieżeś ty... Szwajcar!... — żartował Cydzik.
 — Jakto Szwajcar, kiedy urodziłem się w Warszawie.
 — No to co?! Aleś uczył się w Genewie!...
 — Jakiś ty głupi, Cydzik!... To ja ci wypominam, żeś ty pracował w Hamburgu?...
 — To co innego!...
 — Nie kłóćcie się! Co chcesz im powiedzieć „Monsieur“ — spytał dr. Frączak.
 — Ja im chcę powiedzieć coś o kulturze Polski! Czy ja wiem?... Mogę im poprostu zadeklamować „Grób Agamemnona“ w moim przekładzie.
 — Owa! Grobu to oni się nie bardzo zlękną. Oni by radzi nas wszystkich w grobie ułożyć! — rzucił wzgardliwie Barański.
 — Najlepiej, gdyby pan powiedział!... Niech pan odpowie! — prosił Gawar Wojnarta, lecz ten milczał.
 — Z osobistych powodów, wołałbym, żeby to zrobił kto inny!... — odrzekł wreszcie. — Przecież ma mówić doktór Frączak!
 — Tak, ale... on administracyjny, jego nie będą tak słuchać! — zauważył Puritz.
 — I on nie jest starostą!... — dodał Finkelbaum.