Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/152

 — Tak nazywają was... pe-pe-esy!... Sam słyszałem! — odpowiedział Butterbrot z oddala.
 — Panowie, panowie, proszę zająć miejsca, pięć minut upłynęło, otwieram posiedzenie! — obwieścił donośnym głosem Gołowin.
 — Uwaga! Uciszcie się!... Hej! Panowie!
 — W kwestji formalnej, proszę o głos, proszę o głos w kwestji formalnej! — powtarzał Wujcio.
 — Wujcio ma głos w kwestji formalnej!...
 — Bardzo to wszystko zajmujące, co my tu słyszymy, ale: „l’appetit vient en mangeant“... — Lękam się, że do Permu nie skończymy naszej dyskusji i nie dowiemy się w jakim języku, co i kiedy wolno nam śpiewać. Wobec tego proponuję ograniczyć przemówienia do dziesięciu minut i zamknąć listę mówców!...
 — Zgoda!... Doskonale!...
 — Wielu się jeszcze nie wypowiedziało, kiedy inni mówili za dużo!... Protestujemy!...
 — Ograniczyć przemówienia, ale listy nie zamykać.
 — Więc dobrze: ograniczymy przemówienia do dziesięciu minut!... Kto jest za tem?...
 — Wszyscy, wszyscy!
 — Doktór Frączak ma głos...
 — Kto on?
 — Pe-pe-es, — frakcja rewolucyjna!
 — Acha!...
 Przemówienie doktora zawiodło oczekiwania. Nie był mówcą, jąkał się i powtarzał, wtrą-