Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/177

 — Co na nich zważać — dodał ciszej. Powiem wam: będziem chodzić we dwóch, dopóki ja się nie rozeznam w ...okolicznościach i nie wywiodę Izraela z domu niewoli... Bo o Izraela głównie tu chodził... Może nie?... Co?! — prawił dalej pół serjo, pół-żartem.
 — Owszem bardzo chętnie... — zgodził się Wojnart.
 — Byle tylko dozwolili ci „archarowcy“! — skinął głową w stronę straży.
 — O to narazie niema obawy; nie potrzebujemy im mówić, że zaszła zmiana, a ja będę was brał niby do pomocy. Zgoda!?...
 — Ależ owszem!
 — Najmilsza zawsze jest „zgodencja“! Nieprawda, co?
 — Wyznaję, iż ważną jest dla mnie rzeczą, możność wychodzenia na miasto...
 — Dlaczego nie!? Będziemy chodzić! Co to szkodzi?! Tylko z waszej strony też musi być zgoda na inne rzeczy!
 — Rozumie się; więc idziemy zaraz do kuchni!
 — Parfaitement!
 Przechodząc na pokładzie mimo spacerujących pod rękę Odesskiego i Butterbrota, Wojnart uderzony był rzuconym przez nich na niego spojrzeniem i dość głośno wypowiedzianem zdaniem:
 — A co zmiękła mu rura?