Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/181

zrobię co ode mnie zależy... Rozumiem was, pojmuję, panowie, ale muszę się spytać!...
 — Niech się pan spyta!
 — Kazano oddzielić was od kryminalnych, żebyście nie szerzyli zarazy! — dodał cicho, tajemniczo nadzorca, cofając się ku drzwiom.
 Dobronrawow z Wojnartem czekali już na korytarzu. Klucznik drzwi zaryglował i pośpieszył za starszym nadzorcą i starostami, aby im otworzyć wyjście zewnętrzne.
 W kamerze tymczasem więźniowie rozkładali się na pryczach:
 — Ostrożnie koło ścian, pluskwy!...
 — O jej, jaka ich moc!...
 — Zjedzą nas, doprawdy zjedzą!...
 — Witam cię kraju syberyjski, pełny zwierza i romantycznych przygód!
 Rozległy się śmiechy i wołania. Ze dworu głośno stukano w okno.
 — Kto tam?
 — Otwórzcie lufcik!...
 — Ktoś zagląda przez okno!...
 — Ale gdzie tam: to kosz. Otwórzcie lufcik i zajrzyjcie; w koszu pewnie kartka!
 Z trudem odemknięto brudną i zakurzoną niesłychanie ramę szyby. Tuż przed lufcikiem za kratą kołysał się na sznurku nieduży koszyczek...
 — Butelka, patrzcie butelka!...
 — Tak, butelka!?... Niesłychane!... Dawaj ją tutaj! — wołał w podnieceniu Wujcio.