Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/187

zapisuj ceny, żeby nam nie podwyższyli w rachunku!
 Dwóch subjektów i jeden chłopak obsługiwali starostów, a drugi chłopak stał gotowy do usług przed panienką, która pochylona nad ladą pisała szybko w notesiku.
 — Więc proszę, ot te rzeczy, zanieść do Północnego hotelu i zostawić tam z tą oto kartką! Należność płacę zaraz. Aha, aha! Proszę jeszcze cytrynę, proszę wszystko razem zapakować! — wyrzekła wreszcie nieznajoma, podnosząc zarumienioną twarzyczkę.
 Wojnart na krótkie mgnienie utkwił źrenice w jej pociemniałych oczach; dziewczyna z ledwie dostrzegalnem westchnieniem zlekka się w tył pochyliła i opuściła jednocześnie głowę i powieki.
 — Pud cukru w kostkach — sześć rubli... — dyktował mocnym głosem Dobronrawow.
 — Ech, mało!... Co to pud?... To nic!... Radzę wziąć więcej, bo tam za Uralem ceny będą o wiele wyższe!
 — Przewóz trudny!... Nie pozwolą więcej — tłomaczył Dobronrawow.
 — Bierz pan, bierz! To się zrobi, przedstawię powody naczelnikowi więzienia — on dobry człowiek — uspokajał go nadzorca.
 — Tak, ale zawsze trzeba znać miarę!... Przecież stąd pojedziemy koleją!
 — Tak jest, koleją, ale dwa dni będziecie jechać!... Obiadów w drodze niema, herbatą się