Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/188

będziecie musieli ratować!... Radzę cukru wziąć więcej!...
 Dobronrawow tak manewrował, rozmawiając, że znalazł się rychło między strażą a towarzyszem.
 — Zapewne. A wiele to w takiej paczce?
 — Dziesięć funtów...
 — Więc proszę... — długo się namyślał, trzymając wszystkich w napiętem oczekiwaniu — proszę... dziesięć takich paczek!... Chyba dosyć!...
 — Niech będzie dosyć!... — zgodził się kupiec.
 W tej chwili panienka wręczyła kupcowi pieniądze, otrzymała resztę i ukłoniwszy się głową wyszła ze sklepu.
 — Co?... Mamselle! Ładna szelma!... — szepnął nadzorca, wiodąc za nią oczyma.
 — Dużo tu takich, przejezdnych!... — bąknął kupiec, kiwając głową.
 — Aleksander Tymofeicz, Marta Fiodor równa kazali prosić!... — cicho powiadomił go chłopak.
 — Więc idziemy, panowie! Proszę bardzo na chleb i sól, na herbatę!... — zapraszał ten gościnnie.
 Rozradowany nadzorca ruszył przodem, zanim poszli więźniowie, a żołnierze na końcu.
 Stół był suto zastawiony butelkami i przekąskami.