Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/207

 — Dobre sobie!... Zatrzymałeś pan pieniądze i spis... Wszystko pan zabiera!...
 — Ach taki... Zapomniałem. Czy pozwolenie mamy, co? Czy widział się pan z naczelnikiem więzienia? Co?!... Cóż pan robił?... Trzeba się było zobaczyć, rozmówić!... Poco ta strata czasu? Jak nie zdążymy zrobić zakupów, to nie ja winien!...
 — Do kroćset!... Nie jestem pana popychadłem!...
 Butterbrot spojrzał nań zezem i odsunął się cokolwiek.
 — Wcale nie powiedziałem, że pan jest mojem popychadłem, tylko myślałem, że my solidarnie pracujemy... Moja troska pochodzi z dobrego serca dla towarzyszów, bo powiadają, że dziś jeszcze w nocy przenoszą nas na barkę... Co oni będą jeść?...
 — Właśnie. Więc czego pan tak dużo gadasz. Chodźmy!...
 — Chodźmy.
 — Ale przedtem muszę pana pokazać starszemu nadzorcy. On wyznacza konwój!...
 — Więc co?... Mógł pan już przedstawić kogo innego. Czy ten drab mnie zna?
 — A to poco? Poco niepotrzebne kłamstwo?
 — Owa!... Wielka rzecz! A zyskalibyśmy na czasie!
 Upłynęło jeszcze trochę czasu, zanim odszukano starszego nadzorcę i ten dał pozwolenie i wyznaczył klucznika do konwoju.