Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/209

XVIII.

 Kamera, do której ich zamknięto, była ciasna i tak brudna, że nawet oduczeni dawno od czystości więźniowie nie śmieli jednak kłaść się na pryczach. Podłogę pokrywała warstwa cuchnącego szlamu, do którego lipły podeszwy; po ścianach i deskach — wszędzie pełzało obżarte, wstrętne robactwo.
 Gniewni, wzburzeni więźniowie tłoczyli się w przejściach.
 — Tu tyfusu można dostać!... Tu nie wiadomo co przedtem było: chlew czy szpital!... Robactwo najłatwiej roznosi zarazę... Wiadomo!... — wołał Somow.
 — Protestujemy!... Stukajcie towarzysze do drzwi!... — krzyczał Orłow.
 — Czekajcie, musimy kogoś wybrać, żeby się rozmówił z władzą!... — zauważył Aronson.
 — W zastępstwie Dobronrawowa i Butterbrota niech zrobi to Wojnart... Ma wprawę!... — radził Wujcio.
 — Doskonale!... Wojnart!... Dawajcie Wojnarta!...