Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/210

 — Jestem. Ale się nie zgadzam. Niech idzie Odesskij!...
 — Poco ja?... Pan żartuje?... Ja tego nie potrzebuję robić... Oni nie będą mnie słuchać!...
 — Dlaczego nie mają słuchać!? Zmusi ich pan do tego, jako przedstawiciel wszystkich!...
 — Nie, nie!... Lepiej niech idzie kto inny!...
 — Bez żartów, Wojnart!... Idź, dowiedz się co to wszystko znaczy; wytłumacz, że my tu się podusimy w tej ciasnocie i zaduchu... Ten żyd tego nie zrobi... Srogie tutaj władze... Nie możemy im posłać przedstawiciela z takim nosem... — szeptał Wujcio.
 — No i kolacja?... Nic w ustach nie mieliśmy od rana!...
 — Tak, tak!... Pomyśl o kolacji Wojnart, przedewszystkiem!...
 — O czem chcesz pomyśl, byle jeść!... Umieramy z głodu!...
 Wojnart dał się wkońcu namówić i wszczął pertraktacje z początku z klucznikiem, a potem ze starszym.
 Ten mu potwierdził, że ich niedługo przeprowadzą na barkę i dlatego wyznaczono im lokal trochę ciasny i niezupełnie czysty...
 — Zmiłuj się pan!... On jest strasznie brudny i tak ciasny, że ruszać się nie można!...
 Gruby klucznik poważnie pokiwał głową:
 — Przepełnienie, wszędzie przepełnienie!... Im dalej na Wschód, tem ciaśniej!... Chwalcie Boga, że płyniecie wodą, a nie jedziecie koleją!...