Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/216

szość więźniów leżała na posłaniach, gwarząc półgłosem i paląc ostatnie przed snem papierosy.
 Słychać było jak Leskow upomina łagodnie kaszlącego okropnie Dżumbadzego.
 — Widzisz, siedziałeś za długo na pokładzie!... Jak małe dziecko!... Oka z ciebie spuścić nie można!...
 — Śpiewałeś tak ślicznie dzisiaj!... Było ciepło. Nie przypuszczałem. Tu pod pokładem tak ciemno, smutno!... Tak chciałem, tak chciałem, chociaż trochę!... Nie gniewaj się!... — tłumaczył się chory.
 — Pojmuję i wcale się nie gniewam, ale czyż nie gorzej, jeżeli potem parę dni zrzędu nie możesz wychodzić!... Weź krople, ulży ci!... Pomóż mi, Gawar, dać lekarstwo, potrzymaj świecę!...
 Wśród sąsiadujących z chorym Polaków zrobił się mały ruch.
 Wojnart tymczasem ześliznął się niepostrzeżenie z pryczy i zbliżył nieśmiało do Dobronrawowa.
 — Cóż?
 — A nic! Masz swoją kartkę zpowrotem.
 — Przecież prosiłem cię, żebyś ją zniszczył?
 — Eh, zapomniałem. W głowie się mąci od interesów. Ten żyd zamęczy mię swemi pomysłami. Wszystko się już układało doskonale, pieniądze obiecano nam i w Tobolsku, i w Tomsku... Znalazłem kredyt tymczasowy u żyda, co u kryminalnych trzyma „majdan“. Wtem: trach!
 — Co: trach? Czy ona ci co powiedziała?