Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/220

wybrzeża i długo, nieruchomo patrzyli na oddalający się parowiec.
 Skoro zaś parowiec przystawał do wąskiej, zbitej z desek przystani, natychmiast ścieżkami naukos po zboczach oraz schodami, wiodącemi wprost do pomostu biegły z koszami baby i dziewki, stare dziady i wyrostki, ofiarując jaja, chleb, obwarzanki, ser, twaróg, masło, ryby, ogórki, pieczone kartofle, po cenach bajecznie niskich.
 — A co, nie mówiłem!... triumfował Butterbrot.
 — Rozdać strawne towarzyszom na ręce, niech sami sobie kupują, co kto woli!... Największa suma zadowolenia z najmniejszą zatratą sił!... — nastawał.
 — Tak, tak!... Dawajcie strawne, panie starosto!... — wołano na Dobronrawowa.
 Ten słuchał, ale kręcił głową:
 — Zobaczymy co będzie dalej... Zupełnie się nasza komuna rozpadnie... Nie będziemy mieli żadnego zapasu!...
 — I Niech was o to głowa nie boli: zapasy za nas porobili chłopi!... Tu w Syberji chłopi mają obowiązek dostarczania partjom aresztantów pożywienia... Spytajcie oficera konwojującego.
 — Co on wie, ten smyk i dureń!... — mruczał Dobronrawow.
 — On wcale nie dureń!... On lepszy od innych, jakiś liberał, na wszystko pozwala!... Pozwolił niewiastom naszym z nami razem space-