Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/225

za złe mu tego brać nie można... — wmieszał się Somow.
 Gawar przeszukał wzrokiem zebranych na pokładzie, którzy znowu śpiewać zaczęli i spuścił się do kajuty. Wydała mu się zupełnie pusta i dopiero po niejakim czasie, gdy wzrok jego przyzwyczaił się do skąpego światła, padającego z niedużych luminatorów, dostrzegł wśród szarych węzłów zgrzebnych poduszek i szarych chałatów, rozrzuconych na szerokich pryczach, postać człowieka, wyciągniętego na dalszym końcu i nakrytego płaszczem z głową. Podszedł ku niemu, wdrapał się na pryczę, wyciągnął obok i dotknąwszy go ręką, szepnął:
 — Wojnart, słyszeliście: będą wypuszczać wszystkich na przystaniach na brzeg...
 Wojnart odrzucił koniec płaszcza z twarzy.
 — Więc co?...
 — Nic. Myślałem, że to was interesuje.
 Wojnart zastanowił się przez dłuższą chwilkę, nie zmieniając pozycji.
 — Słuchaj chłopcze! — rzekł wreszcie, zwracając się twarzą do Gawara i unosząc na łokciu — czy ty pamiętasz tę panienkę w czarnym kapelusiku z białem skrzydełkiem?
 — Ależ wybornie!...
 — Muszę, muszę wiedzieć, czy ona jest na statku, co nas holuje, czy nie?... Rozumiesz?
 — Rozumiem!...
 — Dlatego będziemy wychodzić na przystań za każdym razem... Ciebie jako administracyj-