Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/238

 — On idzie!... Hańba!... Towarzysze, nie puszczajcie... To jest Bóg wie co? — krzyczał Odesskij.
 — Głodem chcecie nas zamorzyć, żydy!... — krzyczeli ukraińcy.
 — Wezwali go, musi iść!...
 — Za kawałek cukru, za białe bułki, za obwarzanek... rewolucję gotowiście sprzedać!...
 W kajucie zawrzało; jedni doskakiwali do drugich nieledwie z pięściami i Gołowin nie mógł z rozgorzałemi namiętnościami dać sobie rady. Dżumbadze kaszlał coraz głośniej, kiwał głową i patrzał gorejącemi żałośnie oczami na kłócących się towarzyszy.
 Wojnart dogonił Dobronrawowa już na schodach.
 — Towarzyszu — rzekł cicho — nie dam wam kartki, gdyż lękam się, że was mogą zrewidować... Gdybyście jednak spotkali, to postarajcie się jej powiedzieć, że wszędzie i zawsze gotów jestem na wszystko... Może ona wam co da?
 — Rozumie się, rozumie się!... Bądźcie spokojni... — mruczał Dobronrawow. — Ktoby się spodziewał, taka historja!...
 Podoficer czekał nań przy furtce i mruczał gniewnie.
 — O północku!... Sklepy zaraz zamkną!... Do djabła z taką robotą!... Do miasta daleko!... Ciemno, deszcz pada!...