Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/246

latarkę!... Trzeba przecież towary zładować a ciemno...
 — A więc masz?! — spytał cicho Wujcio.
 — Rozumie się! — odparł Dobronrawow dość głośno.
 — Cóż żydy śpią?... Uspokoiły się?...
 — Gdzie zaś!... Jutro dalszy ciąg!...
 — Co tam jutro?... Do jutra daleko!...
 — Niebardzo. Widzisz, jaka srebrzysta jasność idzie po wodzie?! Dnieje!
 — Dnieje?! Tu całą noc dnieje! Gdyby nie chmury, mielibyśmy „białą petersburską noc“. Wiadomo, że są gorsze niż „egipskie“... Pij, nie śpij, w ziemi się wyśpisz!... — gadał Dobronrawow.
 — Panowie, jego szlachetność prosi, żeby panowie na obrachunek przyszli do niego do „oficerskiej“... — wyrecytował, stojąc przed nimi z latarnią w ręku, podoficer.
 — Trzeba będzie pójść!... Hę?! Pójdziesz Wujciu?... Nie opuścisz przyjaciela w potrzebie?!
 — Pójdę.
 — A wy, Wojnart?
 — Ja, nie!
 Dobronrawow kiwnął mu nieznacznie głową i, oddawszy spis znoszonych towarów oraz kontrolę nad niemi Wujciowi, odszedł z Wojnartem na stronę.