Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/257

głos, poczem podpełznął do Lwowa i zaczął przeszeptywać się z nim zupełnie cicho.
 Wojnart zeskoczył z pryczy i udał się na pokład, gdzie go zaraz obstąpili towarzysze.
 — Nie wiecie kiedy wieczerza?... Późno już, a nic o niej nie słychać!...
 — Najwyższy czas!...
 — A nie wiecie, co dadzą?
 — Gdzie dyżurny?!
 Wojnart wzruszył ramionami.
 — Dawno już się do tych rzeczy nie mieszam!...
 — A gdzie Dobronrawow?...
 — Idzie... Idzie właśnie z kuchni!...
 — Hej, Dobronrawow!... Bywaj!...
 — Cóżto nasi kucharze, tak się spóźniają!...
 Kiedyż nareszcie będzie kolacja?...
 — Będzie!... Niedługo!... — odpowiadał Dobronrawow, uśmiechając się wszystkim.
 Nos miał czerwony, w oczach senną błogość, a pod połą chałata coś chował.
 Orłow, Wujcio i reszta „tytanów“ otoczyli go natychmiast zwartem kołem i, szepcząc tajemniczo, uprowadzili na dół. W przejściu rozminęli się z Butterbrotem, który szedł do kuchni, aby dopilnować wydawania kolacji.
 — Poszedł sobie!... Tem lepiej!... Niech go djabli!...
 — A choćby nie poszedł, to co! Lękasz go się?...