Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/27

 Ból straszny zatargał jej twarzą jak wyblakłym starym łachmanem, przymknęła oczy, z których zaczęły się toczyć wielkie ciężkie łzy, poczem pochyliła się nagle i spieczonemi ustami jęła całować ręce syna i okalające je plugawe żelazo. Bronił się zmieszany, przejęty palącem cierpieniem matki, czując, że łkanie zatyka mu gardło...
 — Matuchno, matuchno, daj pokój!.. Zaraz nas wyprowadzą, może i ojca zobaczę..., — gadał cichutko, chyląc głowę ku głowie matczynej... — Więc ci list odnieśli?...
 — Odnieśli.
 — Zapłaciłaś oddawcy?
 — Zapłaciłam. Zebrałam wszystko co mogłam. Oto masz!... A tu bułka, kiełbasa, trochę cukru i herbata... Bielizny trochę... Niewiele, bo nie zdążyłam. Ciepłą koszulkę... Boże, tam, powiadają, straszne zimno..
 — Teraz na lato idzie matuchno...
 — Tam powiadają i lata niema, i słońca nie widać...
 — Nie myśl tak matuchno... Nie tak tam źle! Tam już tylu rodaków było.
 — Synu, synu, stara już jestem! Czy ja kiedy cię jeszcze zobaczę, słonko ty moje?!
 — Zobaczysz, zobaczysz... niedługo!...
 — Jak?...
 Odsunęła się odeń i spojrzała mu w twarz obeschłemi nagle z łez oczyma.
 — Ucieknę, ucieknę!... — szepnął cichutko.