Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/271

 — Dlaczego?... Co to panu szkodzi?...
 — Mnie nic nie szkodzi, ale... nie wolno!
 Jednocześnie z trzaskiem otwarła się furtka, prowadząca na pokład barki i wpadł oficer w towarzystwie uzbrojonych żołnierzy.
 — Nieporządki!... — krzyczał. — Nie pozwolę!... Co to jest?!... Nazad... do kajuty! Wracać!... Marsz!... Żołnierze naprzód!...
 Żołnierze sunęli w tłum i zaczęli kolbami odpychać więźniów od kraty.
 — Co wy robicie?... Nie trzeba!... Sami pójdziemy!... Tu kobiety!... — odezwały się krzyki.
 — Gdzie starosta?... — wołał oficer.
 — Jestem!... — odpowiedział Butterbrot, występując naprzód.
 — Wy... ty! Pszoł!... A gdzie dawny?! — wybuchnął, czerwieniejąc, wojskowy. — Niech wyjdzie dawny!...
 — Niema innego!... Ten jest tylko!... — odrzekli chórem więźniowie.
 — A aa!...
 Oficer ruszył groźniej rudemi wąsami, twarz z czerwonej stała mu się siną.
 — Bierzcie go!... — wykrztusił wreszcie.
 Ale Butterbrot już znikł, szarpnięty wtył przez towarzyszy.
 — Nie damy!... Bierz wszystkich!...
 — Bierz ich!... — chrypiał oficer.
 — Dokąd ich brać, wasza szlachetność?... — pytał się z pewnem wahaniem podoficer.