Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/272

 — Wszystko jedno!... Kłuj!... Naprzód marsz!...
 Żołnierze pochylili bagnety.
 — Andrzeju Iwanowiczu!... Co wy?... Co wy?... Opamiętaj się pan!... My sami pójdziemy!... — wołał do oficera Dobronrawow, przeciskając się naprzód.
 — Nie!... — odpowiadał ten, trzęsąc głową. — Za późno!... Ja wam nie Andrzej Iwanowicz!... Jam naczelnik! Jak wojna to wojna!... Naprzód marsz!...
 Żołnierze posunęli się parę kroków, ostrza bagnetów już tykały się twarzy i piersi więźniów, cofających się ku zejściu i staczających w popłochu po schodach na dół.
 W tej chwili barka zakołysała się i ruszyła.
 Pomost był oczyszczony i więźniowie wzburzeni, zgromadzili się na dole przy schodach. Z otworu wychyliła się głowa oficera.
 — Nu, a teraz... dawajcie waszego żyda!...
 — Puśćcie, pójdę!... — szepnął Butterbrot, usiłując przedostać się ku schodom.
 — Nie, teraz pan nie pójdzie!... A kto pójdzie, o tem pomyślimy!... — spokojnie odpowiedział wstrzymując go Wojnart.
 — Przedewszystkiem... ja! Tam mój syn został sam, sam jeden... — szepnęła Sara.
 Zanim pomyślano o zatrzymaniu jej, mignęła na schodach i znikła w wyjściu. Więźniowie stali przez chwilę zaskoczeni, bezradni. Wtem