Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/293

u intendenta parowca. Zapasy wyczerpały się, nie mamy ani cukru, ani herbaty, ani tytoniu...
 — Nie mogę wiedzieć!... — odpowiadał nadzorca.
 — Więc właśnie mówię! Musicie puścić mię na miasto. Muszę długi popłacić, porobić zakupy, postarać się zaopatrzyć partję w żywność. Sam osobiście muszę to zrobić, żeby było tanio, bo pieniędzy mamy mało, wydaliśmy je. Więc niech mi pan da konwój i puści...
 — Tego ja sam nie mogę... To tylko jego wysoka szlachetność sam pan naczelnik...
 — Dobrze. A mówiliście mu?...
 — Mówiłem.
 — I cóż on na to?
 — Powiedział, że „dobrze“!...
 — Dlaczegóż więc mię nie wzywa?
 Nadzorca patrzał na niego spokojnie i nic nie odpowiadał.
 — No, a więc!... Jakże będzie... ze strawnemi pieniędzmi?...
 — Nie mogę wiedzieć!...
 Szeroka, mięsista twarz Dobronrawowa stała się nagle czerwona jak burak; pohamował się jednak.
 — Powiedz pan, proszę, raz jeszcze naczelnikowi więzienia, iż żądam, aby mię do siebie wezwał.
 — Słuchami... — odrzekł były feldfebel, nie zmieniając wyrazu twarzy i postaci.